De 19e eeuw is zonder twijfel de Gouden Eeuw van de piano, met Beethoven, de muzikale reus die de weg naar Chopin, Schumann, Liszt of Brahms opende. Hun nakomelingen in de 20e eeuw zijn componisten en pianisten zoals Scriabin, Rachmaninov, Prokofiev, Bartók en vele anderen.
Met Piano Hero, brengt Stefan Prins (1979) de negentiende-eeuwse piano opnieuw in beeld. Hij gaat nog verder door het in een hedendaagse technologische omgeving te plaatsen. In Piano Hero staat de uitvoerder voor een aantal uitdagingen, individueel en gecombineerd. Hun combinatie produceert een nieuw type instrument, dat de piano omvat maar ook overschrijdt. Dit genereert de noodzaak om nieuwe leer- en prestatiestrategieën te ontwikkelen in verhouding tot wat er op het spel staat. De artiest kan dus traditie niet vertrouwen en op wat hij ervan heeft onthouden. Het vereist van hem het vermogen om nieuwe paden naar interpretatie uit te vinden, waarbij alle aspecten worden meegenomen die in het nieuwe stuk zijn ontdekt, gecombineerd met traditionele kennis.
Beethoven's op. 106 sonate is een van de belangrijkste werken van de componist en een paradigmatisch pianostuk van het begin van de 19e eeuw. De nieuwigheid overstijgt ook de eeuwen door de instrumentele en muzikale uitdagingen die het nog steeds vertegenwoordigt voor de performer van vandaag.
Door zijn onderzoekscapaciteiten in te zetten voor het creëren van nieuwe muziek, versterkt de uitvoerder zijn mogelijkheden om de interpretatie van klassieke muziek te vernieuwen. Ik ben van mening dat dit potentieel niet ten volle kan worden benut als het uitsluitend op traditie is gebaseerd. Hoe belangrijk en verrijkend het ook is, traditie heeft de neiging de creatieve kracht van de uitvoerder te beperken door hem de bestaande denkwijze te laten volgen in plaats van nieuwe te bedenken.
